W streszczeniu tego artykułu czytamy: „Sub-anestetyczne podanie ketaminy może być pomocne w leczeniu zaburzeń związanych z używaniem substancji. Zbieżne dowody sugerują, że skuteczność ketaminy w niektórych schorzeniach może wiązać się z podzbiorem jej psychoaktywnych efektów.

Cel: Celem niniejszej analizy jest ocena, czy mistyczne efekty ketaminy są kluczowe dla skuteczności klinicznej u osób uzależnionych od alkoholu. W tej wtórnej analizie określamy, czy tzw. doświadczenie typu mistycznego pośredniczy we wpływie ketaminy z terapią wzmacniającą motywację (motivational enhancement therapy), na ryzykowne zachowania związane z piciem alkoholu u osób uzależnionych.

Metody: Czterdziestu uzależnionych od alkoholu dorosłych randomizowano do dwóch grup; w pierwszej uczestnicy dostali wlew z ketaminy zaś w drugiej – wlew z midazolamu. Efekty psychoaktywne oceniano po zakończeniu wlewu, a używanie alkoholu monitorowano przez kolejne 3 tygodnie podczas każdej wizyty dwa razy w tygodniu.

Wyniki: Stwierdzono, że ketamina prowadzi do istotnie większych efektów typu mistycznego (wg Hood Mysticism Scale) i dysocjacyjnego (wg Clinician Administered Dissociative States Scale) w porównaniu z aktywną kontrolą. Ketamina prowadziła również do istotnego zmniejszenia ryzykownego spożycia alkoholu. Stwierdzono, że Hood Mysticism Scale, ale nie wynik Clinician Administered Dissociative States Scale, pośredniczy we wpływie ketaminy na zachowania związane ze spożyciem alkoholu.

Wnioski: Badanie to wzbogaca literaturę o dowody na znaczenie doświadczeń typu mistycznego w leczeniu uzależnień. Przyszłe badania powinny nadal badać związek między psychoaktywnymi efektami terapii psychodelicznych a wynikami klinicznymi w innych zaburzeniach związanych z używaniem substancji i zdrowiem psychicznym”.

O alkoholiźmie i LSD przeczytasz tutaj.

Źródło:
Rothberg, R. L., Azhari, N., Haug, N. A., & Dakwar, E. (2021). Mystical-type experiences occasioned by ketamine mediate its impact on at-risk drinking: Results from a randomized, controlled trial. Journal of Psychopharmacology, 35(2), 150–158.
DOI: https://doi.org/10.1177/0269881120970879